Η πολιτική και οι πολιτικοί της Κύπρου έχουν σαν κύριο - εάν όχι μοναδικό - λόγο ύπαρξης το “Κυπριακό Πρόβλημα”. Διερωτώμαι καμιά φορά εάν δεν υπήρχε αυτό το "Κυπριακό" τι θα "πουλούσε" ο κάθε ένας πολιτικός στα δελτία. Εν πάση περιπτώσει, επίσημα το Κυπριακό αυτό πρόβλημα υφίσταται εδώ και 35 χρόνια. 35 χρόνια τώρα όλοι ψάχνουν την περιβόητη λύση. Μια λύση που θα είναι "ανθρώπινη", "λειτουργική", "βιώσιμη"... και φυσικά στα πλαίσια τα ευρωπαϊκά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Εγώ, δεν έζησα τον πόλεμο. Ζω όμως 26 χρόνια στο "Κυπριακό Πρόβλημα".
Εγώ, δεν ανήκω σε καμιά παράταξη ούτε και ασχολήθηκα με κανένα κόμμα. Μου αρέσει να ακούω τι έχει να πει ο κάθε ένας... και μετά να αλλάζω κανάλλι.
Εγώ, νομίζω πως 35 χρόνια τώρα, κατά γενική ομολογία, ασχολούμαστε με το "Κυπριακό" αλλά δεν αντιληφθήκαμε το "Πρόβλημα".
Δηλαδή, ψάχνουμε να βρούμε μια λύση χωρίς πρώτα να υπάρχει ο προσδιορισμός του προβλήματος.
Το πρόβλημα δεν είναι πως η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο με τα γνωστά επακόλουθα.
Δεν είναι οι πρόσφυγες ΕΚ και ΤΚ που έχασαν τις περιουσίες τους.
Δεν είναι οι αγνοούμενοι ούτε οι συγγενείς τους που ζουν κάθε μέρα μη γνωρίζοντας την τύχη των δικών τους.
Το πρόβλημα είναι πως 35 ΜΟΛΙΣ χρόνια μετά από την μεγαλύτερη τραγωδία (στην σύγχρονη ιστορία) της Κύπρου ο λαός της δεν μπορεί να αναγνωρίσει το ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Δεν μπορεί να αντιληφθεί ΓΙΑΤΙ η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο.
Δεν μπορεί να αντιληφθεί ΓΙΑΤΙ υπάρχουν οι πρόσφυγες που έχασαν τα σπίτια τους και και ΓΙΑΤΙ συνάνθρωποι μας που έχασαν τους αγαπημένους τους.
Εγώ, δεν μπορώ να αντιληφθώ πως γίνεται οι άνθρωποι να πολεμάνε έναν συνάνθρωπο τους επειδή πιστεύει σε έναν διαφορετικό Θεό. Σε έναν άλλο Θεό δηλαδή, που έφτιαξε κάποιος άλλος άνθρωπος όπως έφτιαξε και αυτός τον δικό του. Να πολεμάνε έναν συνάνθρωπο τους επειδή μιλά μια διαφορετική γλώσσα και έχει διαφορετικές συνήθειες και κουλτούρα.
Η διαφορετικότητα του καθενός είναι που πρέπει να μας ενώνει, να μας ανοίγει το μυαλό και το πνεύμα και όχι να μας χωρίζει και να μας απομονώνει. Ο καθένας δικαιούται να βάζει ταμπέλες στον εαυτό του και να νοιώθει όσο έλληνας, όσο κύπριος ή όσο τούρκος θέλει - και φυσικά με οποιοδήποτε συνδυασμό των τριών.
Παράλληλα όμως πρέπει να αναγνωρίσει πως υπάρχουν και αυτοί που θέλουν απλά να νιώθουν άνθρωποι. Αυτοί που δεν χρειάζεται να βάλουν ταμπέλες στον συνάνθρωπο τους βάση σε πια μεριά του κόσμου γεννήθηκε, τι γλώσσα χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει ή ποιον Θεό έφτιαξε για να τον προστατεύει από την ανθρώπινη μικρότητα του. Υπάρχουν αυτοί που δεν θέλουν να απομονώνονται σε ένα κύκλο που όλο και μικραίνει και όπου όλο και λιγότεροι είναι οι ίδιοι μεταξύ τους από φόβο στο διαφορετικό.
Ζώντας τα τελευταία δύο χρόνια στην Κύπρο νοιώθω καθημερινά μια γενική απογοήτευση από τον τρόπο αντιμετώπισης του κόσμου σε αυτό που ονομάζουμε "Κυπριακό Πρόβλημα". Όχι τόσο από πολιτικής πλευράς όσο από θέμα αντίληψης του κόσμου. Ειδικά όταν ακούω απόψεις από νέους ανθρώπους οι οποίες ουσιαστικά δεν προσφέρουν τίποτα άλλο στο μέλλον αυτού του τόπου παρά ένα διαχρονικό παρελθόν. Ένα μέλλον που δυστυχώς μας καταδικάζει όλους.
Υπάρχει σωτηρία στον λαό της Κύπρου ή θα κοιμηθούμε πάλι όπως στρώνουμε και σε 70 χρόνια θα αναπολούμε την Κύπρο που κάποτε ήταν μια μοιρασμένη χώρα;
Πως αντιλαμβάνονται οι νέοι το Πρόβλημα στο Κυπριακό;
Θέλουμε όντως μια λύση;
